/ PISSIJN (ZONSONDERGANG OP DE MUUR, JANUARI 26, 2007)

Op 26 januari 2007 registreerde GRAPESOFART het licht van de ondergaande zon op de muur van het pissijn van de STUKsite in Leuven. In de installatie PISSIJN verandert het licht met behulp van stilstaande beelden uit de legendarische western Loop Nest Loop die GRAPESOFART grotendeels in de Dijlevallei opnam. Op 9 monitoren vloeien een selectie stills traag in elkaar over op zo'n wijze dat het licht, de kleur en de helderheid van de urine volledig overeenkomen met wat GRAPESOFART oorspronkelijk waarnam. Tijdens de laatste 5 minuten schijnt nog slechts één monitor het zwakke licht van de nacht. Dat kwam omdat het op dat moment nacht was. Een uniek, grensverleggend onderzoek van GRAPESOFART

Met dank aan S. FINCH (US)

/ ZEG NIET STEENWEG TEGEN EEN BAAN

GRAPESOFART maakt van hun reis langs de legendarische Waversebaan een interactieve road movie: Zeg niet Steenweg tegen een Baan. Met behulp van een bijzonder navigatiesysteem nodigt zij de bezoeker uit de weg tussen Heverlee en Ottenburg mee af te leggen. Naar analogie met de MAPPA GRAPPISTA kan je het scherm zelf bewegen doorheen een filmische wegenkaart over een lengte die de reisweg weerspiegelt. Dit werk was voor het eerst te zien tijdens No Cinema in CM-Kessel-Lo. Door logistieke moeilijkheden werd het zelden elders getoond. Speciaal voor artefart ontwikkelde GRAPESOFART een unieke, grensverleggende, bekakte versie.

Met dank aan C. ZIEGLER (DE)

/ VAN KWAAD NAAR ERGER

Gewapend met een camera, een wereldontvanger, een gsm en een notaschrift verkent GRAPESOFART het stuk terrein dat geklemd ligt tussen de Naamsestraat en de Schapenstraat, een enclave waar het van kwaad naar erger gaat. Tijdens deze beklemmende wandelingen luistert zij onafgebroken naar de internationale radiozender BBC World Service. Vertrekkend vanuit deze onverdraaglijk banale data inventariseert zij het gebied en deelt het op in 'onstabiele' zones. Een uniek, grensverleggend conceptueel onderzoek van GRAPESOFART.

met dank aan . J. DE WULF (B)

/ LAST DAY IN THE BEGINNING OF MARCH

Last Day in the Beginning of March is een ritmisch gedicht over het leven van Grapeïsten. Het ritme creëert een spanningsveld tussen persoonlijk en digitaal geheugen. GRAPESOFART onderzoekt het verschil tussen de analoge wereld en een computergestuurde representatie ervan, een menselijk gevoel voor poëzie en kennis ten opzichte van het mathematische van gegevens en databanken in een digitale omgeving. Een uniek document van de Grapeïstische databankiers.

met dank aan J. Campbell (US)

/ CYCLICAL COUNT BASIE: TIME 1

PHOTO OF OUR MOTHER: "A photograph of my mother slowly transforms from foggy to clear at the rate of my breath as digitally recorded for one hour, as though I am breathing on the glass in front of the photograph."' Thus GRAPESOFART developed the most breathtakingly concept in the history of womankind" (The New Yorker)

met dank aan J. Campbell (US) en J.L.L. Lewis, interpretator van 'Breathless'

/ CYCLICAL COUNT BASIE: TIME 2

PORTRAIT OF MY FATHER: "A photograph of my father is visible for an instant and then disappears. This process happens over and over again at the rate of my heartbeat which was recorded over an 8 hour period one night while sleeping." "GRAPESOFART makes your heart skip a beat but that doesn't spoil this exquisite concept (The Daily Standard)"

met dank aan J. Campbell (US)

/ DRIP DROP DRIPPETY DROP

Iedereen is vertrouwd met het effect en de beelden van een druppel die in een wateroppervlak valt en onmiddellijk verticaal terug omhoog spat. GRAPESOFART filmt al jarenlang waterdruppels en alle tussenmomenten van zo een vallende en opspringende druppel. Door 3-dimensionele objecten en mechanismes rechtstreeks te projecteren experimenteert GRAPESOFART met een alternatieve vorm van cinema, die herinneringen oproept aan de reeds lang verdwenen magische lantaarns en bijna evenzolang verdwenen Clyde McPhatter and the Drifters (‘Wel, ik botste op mijn vriend/ He gaf me een tip, tip, tip / Hij zei, uw madam heeft nu een ander/ Ik zei ik ben hip, hip, hip! ).

met dank aan J. Maire (FR)

/ YOU'RE SO YOUNG AND BEAUTIFUL

You're so Young and Beautiful is een film die GRAPESOFART realiseerde in 1997. De beelden in de film komen uit beschadigde home movies die GRAPESOFART in de kelders van hun ouders terugvond. In de beelden zien we de overgrootmoeder van het gezin, Majella Devolder, haar jongere broer en de hond van de familie. GRAPESOFART vertoont het werk meestal simultaan op 2 schermen. Door de vele jaren die zijn verstreken sinds het maken van de originele films, is de relatie met het beeld voor de filmmakers drastisch veranderd. Hun overgrootmoeder die ondertussen is overleden (net als de filmende vader, Elvis Devolder) ziet er - ondanks het eindeloze kopiëren van het beeld - heel jong en energiek uit. Dat komt omdat ze gefilmd zijn omdat ze toen jong waren.

met dank aan M. LeGrice (UK)

/ PRESTO, PERFECT INSIGHTS

GRAPESOFART : " Wij vinden het fascinerend om naar het gezicht te kijken van iemand die niet leest, geen muziek maakt of nauwelijks nadenkt, omdat dit vaak momenten zijn waarop mensen hun 'sociaal gezicht' vergeten door de concentratie op een non-activiteit binnenin. Het zijn momenten waarop een mentale ruimte in het gezicht verschijnt. We zijn dan ook van mening dat onze inzichten uniek zijn in de geschiedenis van de mensheid en zullen niet nalaten ze te propageren tot ze in het standaardwerk VAN ALTAMIRA TOT HEDEN zijn opgenomen".

Met dank aan M. DE BOER (NL/BE)

/ STUDIE: DE VIDEO ALS AUTONOME ONDERZOEKER

In de jaren '60 en '70 filmden jonge GRAPEÏSTEN met een super 8 camera tijdens vakanties familie en kennissen op toeristische plaatsen in Scherpenheuvel en de citadel van Dinant : een picknick in het sparrenbos van Melsbroek, een bezoek aan het Spiegelpaleis op Sinksenfoor, het besneeuwde Baraque Michel en het Drielandenpunt. Deze video onderzoekt hoe hij beweging registreert en zichzelf, vrienden en familie spontaan regisseert (sic. De video als autonome onderzoeker)

met dank aan A. ZAATURI (LB)

I call your name You blush behind the mask

/ POLYFOLIEËN

Al bijna tien jaar verzamelt GRAPESOFART waardeloos materiaal. Zij besteedt veel aandacht aan het archiveren ervan en beschermt het tegen alle mogelijke beschadigingen. Het materiaal bestaat uit polyfolieën (waardeloze polyfone gezangen), interviews met de heren Teugels en Tuymans, en stapeltjes Witte Raven ( De Witte Raaf mag niet worden verward met de De Zwarte Madam van de Seefhoek-kunstenaar
W. Vandersteen, dat laatste ligt niet in het archief, wel op onze nachttafel ). Dit geheugen putten onze Grapeïsten uit; Zij zijn niet in staat zich ervan te bevrijden. POLYFOLIEËN is een 'lecture performance' of een ongewone powerpoint-presentatie waarmee GRAPESOFART het gewicht van hun archief wil reduceren. Gruwelijk waardeloos dus, zoals alle power-point presentaties, en uitermate geschikt voor artefart 2008.

met dank aan R. Mroue (LB)

/ TRAFIC # 1: WREED ACCIDENT

GRAPESOFART werkt samen met ERNEST C. sinds 2002. Ze maken vaak werk gebaseerd op gebeurtenissen uit hun persoonlijke leven. In Trafic#1 bouwen ze miniatuurversies van zichzelf, een schaalmodel van een bioscoop en de beroemde scène uit de film ‘Wreed accident’ van U. Van Anus waarin de camera schijnbaar eindeloos langs een chaotisch autokerkhof glijdt. Minuscule camera's monteren de nagebouwde scène met reacties van de modelfiguurtjes van de kunstenaars.

met dank aan J. & K. McCoy (US)

/ IMAGINE: THE NEWTONIAN ESSENCE

Tijdens de duur van het artefart Festival crashen twee auto's op het binnenplein van de Grapeïstische Site. Door de enorme reductie van de snelheid in deze installatie -- zo omschrijven we graag het begrip traagheid -- wordt de crash herleid tot zijn Newtoniaanse essentie. Op het moment dat de onverschrokken Grapeïste, die aan het stuur van een van de wagens heeft plaatsgenomen, onherstelbaar letsel dreigt op te lopen, verschijnt een reddende engel in de beeltenis van John Lennon zaliger. Onze Grapeïste kan vanuit een van zichzelf ontdubbelende koprolbeweging de auto ongedeerd verlaten, terwijl de twee achterblijvende fantomen hun onafwendbaar lot aan een enorm gereduceerde snelheid zien naderen. Toch blijven er vragen: kunnen we het moment van transformatie isoleren, kunnen we het registreren of vastleggen? Eender hoe, de Newtoniaanse Essentie, daar hebben zelfs doorwinterde leden van de GRAPESOFART een mooie kluif aan.

met dank aan J. Schipper (US)

/ TEUGELS EN TUYMANS BEFORE EXPLODING CAMERA’S

Twee dagen lang bewerkstelligde GRAPESOFART een intense, zinderende relatie tussen topkunstenaars George Teugels en Luc Tuymans (sept. 2001). Deze gebeurtenissen werden vastgelegd door een exploderende camera. De link met 9/11 is niet geheel duidelijk, maar door de omvang van de gebeurtenissen 2 dagen later blijft dit voorval onvergetelijk. GRAPESOFART verbindt in deze installatie een tv-scherm met een gedemonteerde en gedissecteerde, maar nog perfect functionerende videocamera die live 'historische' beelden maakt van de confrontatie tussen Teugels en Tuymans. Eenvoudig, absurd en fel.

met dank aan J. Maire (FR)

/ EXACT 1,4 JAAR LATER: AUDITIONS FOR A STUDENT REVOLUTION

Later brachten GRAPESOFART revolutionaire beelden van de confrontatie Teugels-Tuymans uit op televisie. De beelden van de twee topfiguren van de anekdotische schilderkunst hebben zich ondertussen in een collectief geheugen gebrand. Exact 1,4 jaar na de feiten nodigen GRAPESOFART 44 jonge Leuvense Studentinnen uit voor 'audities voor een studentenrevolutie'. Scène na scène spelen ze de situaties na. De problemen die ontstaan bij het gebruik van de schilderrijke taal van de twee T’s, die geen enkele 'acteur' beheerst, zeker niet in combinatie met de voortdurend exploderende camera’s, wordt een indrukwekkende Grapeïstische metafoor voor de complexiteit van het lezen en schrijven van de geschiedenis van de anekdotische schilderkunst.

met dank aan I. Botea (RO)

/ L'ART QUI FAIT BOUM

In 1985 realiseerde GRAPESOFART de video Warum wir Männer so gerne masturbieren. Er werd onderzocht hoe snelheid en techniek de werkelijkheid als een dialectische wrijving organiseren en reorganiseren; hoe de liefde voor onan in feite een mediagebeuren wordt. Deze video is het anale vertrekpunt van L’ART QUI FAIT BOUM ! Transparante schermen en meerdere interactieve punten maken van WARUM? L’ART QUI FAIT BOUM ! een arena waar bezoekers kunnen ingrijpen, middels kleine maar krachtige explosieven, gewikkeld in Kleenex, op de kracht van het beeld. Interactief!

met dank aan S. DECOSTER (BE)

foto's uit de reeks
THE GINGERBREAD HOUSING PROJECT

een onderzoek van Ronald BURCHI aka RONIROKITnaar
het phenylalaline-effect in de hedendaagse architectuur.



aangevuld met dokumenten uit het GrapesArchief

http://www.artefact-festival.be/2008/08_expo.php?id=01.

retour